Dankzij onze nationale held Boyan weten we het tegenwoordig allemaal: de oceanen zitten vol plastic. Zelfs in de Marianentrog, een afgrond in de Stille Oceaan, dwarrelen tot op elf kilometer diepte minuscule stukjes plastic. Ver weg, dacht ik eerst nog, maar onze eigen Noordzee blijkt ook een goed gevulde plasticsoep en zelfs die lieflijke Maas voert onafgebroken plastic rommel met zich mee. Ik wacht op het bericht dat er plastic in het grondwater onder mijn voeten zit. Maar daar houdt het dan ook op, dichterbij komt het niet. Dacht ik. Hoopte ik.
Tot ik een lijstje onder ogen kreeg. Een lijstje vol spullen die ik dagelijks gebruik. Spullen van plastic en spullen waarvan ik nooit vermoed heb dat er plastic in zou kúnnen zitten (theezakjes, tafelzout, honing, bier …). De Plastic Soup Foundation en de Vrije Universiteit Amsterdam testen dit jaar wat die spullen achterlaten in ons lijf. Die vraag is nooit bij me opgekomen.
Op de testlijst tref ik ‘plastic waterkoker’ aan. Onmiddellijk plopt een haarscherpe herinnering op: het lief pruttelende kokertje dat jarenlang mijn keuken opfleurde. Honderden liters thee heb ik ermee gezet. Ik voel een stoomwolk van gezelligheid. De test gaat uitwijzen of ik al theedrinkend piepkleine stukjes microplastic, hardmakers en vlamvertragers heb ingeslikt. Oeps.
De testlijst brengt meer verrassingen. Vermoedelijk masseer ik met mijn superzachte dagcrème dagelijks giftige weekmakers en bolletjes nano-plastic in mijn huid. Zonnebrand, douchecrème, shampoo, make-up: hetzelfde verhaal. Ik krijg een ongemakkelijk gevoel. Snel huppel ik voorbij de vraag wat weekmakers doen die blijkbaar in tampons worden gestopt.
Mijn huis blijkt propvol plastic te zitten dat de onderzoekers op gezondheidseffecten willen testen. Handige flesjes en bakjes in de keuken. De sportkleren waar ik me zo fit in voel. Het warme fleecedekentje op de bank. Mijn yogamatje voor een ontspannen moment. Het kleed voor de kachel, de gordijnen en zelfs de verf op de muren. Zitten al die spullen nu ook een beetje in mij?
Appelverkopers smeren op mijn favoriete fruit een glanzend kunststoflaagje. Voor de zekerheid wordt dat op alle foute stoffen getest: week- én hardmakers, vlamvertragers en fluoriden, micro- en nano-plastics. Het is bekend dat deze stoffen iets te maken hebben met typische aandoeningen van deze tijd, zoals ADHD, dementie en Parkinson. Ik twijfel even: wil ik dit echt wel weten?
Mijn oog blijft uiteindelijk lang hangen op ‘babymelkpoeder’. Zelfs daar zitten piepkleine plasticdeeltjes in. We krijgen dus van jongs af aan dagelijks plastic binnen. Zo komt die soep toch nog dichterbij, er zit waarschijnlijk een plasticbouillonnetje in mijn eigen lijf. Daar móet ik meer van weten.
Door Renske Postma
